سَیِّئات (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَیِّئات: (یَمْکُرُونَ السَّیِّئاتِ) «سَیِّئات» در
آیه فوق، همه زشتی‌ها و بدی‌ها را اعم از بدی‌های عقیدتی یا عملی شامل می‌شود.
(مَن کَانَ یُرِیدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِیعًا اِلَیْهِ یَصْعَدُ الْکَلِمُ الطَّیِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ یَرْفَعُهُ وَالَّذِینَ یَمْکُرُونَ السَّیِّئَاتِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَمَکْرُ اُوْلَئِکَ هُوَ یَبُورُ) (کسی که خواهان عزّت و توانایی است باید از
خدا بخواهد؛ چرا که تمام عزّت و توانایی برای خداست؛ سخنان پاکیزه به سوی او صعود می‌کند و
عمل صالح را بالا می‌برد و آن‌ها که نقشه‌های بد می‌کشند، عذاب سختی برای آن‌هاست و مکر و توطئه آنان نابود می‌شود و به جایی نمی‌رسد)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: گفته‌اند
کلمه سیئات در اینجا وصفی است که در جای موصوف نشسته و آن عبارت است از کلمه مکرات و مراد از سیئات انواع مکرها و حیله‌هایی است که مشرکین آن‌ها را وسیله کسب عزت می‌پنداشتند و چون آیه شریفه مطلق است، شامل همه مکرها که مشرکین علیه
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) کردند و مکرهایی که سایر مشرکین علیه
دین خدا می‌کنند، می‌شود. هر چند بعضی از
مفسرین گفته‌اند: منظور خصوص آن حیله‌هایی است که قریش علیه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در
دار الندوه و غیر آن طرح‌ریزی می‌کردند، از قبیل: حبس، اخراج و قتل و خدا کید آن‌ها را به خودشان برگردانید و از
مکه به سوی
چاه بدر بیرونشان آورده و در آنجا به کشتنشان داد و در چاهشان افکند، پس همان حبس، اخراج و قتل، به خودشان برگشت. هر چند که این وجه خوبی است، لیکن- همان طور که گفتیم- آیه شریفه مطلق است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «سَیِّئات»، ص۳۰۴.
