سَوّاه (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَوّاه:(ثُمَّ سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فيهِ) «سَوّاه» از مادّه
«تسويه» به معناى تكميل كردن است،
و اين اشاره به مجموع مراحلى است كه
انسان از هنگامى كه به صورت نطفه است، تا مرحله‌اى كه تمام اعضاى بدن او آشكار مى‌گردد، طى مى‌كند و همچنين مراحلى را كه «
آدم» بعد از آفرينش از خاک تا به هنگام
نفخ روح پيمود.
(ثُمَّ سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فِيهِ مِن رُّوحِهِ وَ جَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصَارَ وَ الْأَفْئِدَةَ قَلِيلًا مَّا تَشْكُرُونَ) (سپس اندام او را نظام بخشيد و از
روح خويش (
روحى شريف و برجسته) در وى دميد؛ و براى شما گوش‌ها، چشم‌ها، دل‌ها [(عقل‌ها) قرار داد؛ امّا كمتر شكر نعمت‌هاى او را به جا مى‌آوريد.
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: تسويه به معناى تصوير و هم تتميم عمل است. و در جمله
(نَفَخَ فِيهِ مِنْ رُوحِهِ) استعاره و كنايه‌گويى شده است،يعنى
روح تشبيه شده به دم زدن و نفسى كه آدمى مى‌كشد و بر مى‌گرداند، و احيانا آن را در غير خود مى‌دمد و اضافه كلمه
روح به ضميرى كه به
خدا بر مى‌گردد اضافه تشريفى است، و معنايش ثم
نفخ فيه من
روح شريف و منسوب اليه مى‌باشد،يعنى سپس خدا از
روحى شريف و منسوب به خودش در او دميد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «سَوّاه»، ص۳۰۲.
