سَفیٰ (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَفیٰ (به فتح سین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای پاشیدن یا حمل کردن است. دو مورد از این واژه در
نهج البلاغه آمده است.
سَفی به معنای پاشیدن یا حمل کردن آمده است. «سفت الریح التراب: ذرّته او حملته»
امام علی (علیهالسلام) درباره
علم خدا فرموده:
«عالِمُ السِّرِّ مِنْ ضَمائِرِ الْمُضْمِرِينَ .... وَ ما تسَفیِ الاَْعاصيرُ بِذُيولِهَا، وَ تَعْفو الاَْمْطارُ بِسُيولِهَا» «
خداوند دانای سرّ و راز رازداران است و میداند آنچه را که میپاشد بادها با دامنهای خود و محو میکند بارانها با سیلابهای خود.»
(شرحهای خطبه:
)
و نیز فرموده:
«وَ لا يَعْزُبُ عَنْهُ عَدَدُ قَطْرِ الْماءِ، وَ لاَ نُجُومِ السَّماءِ، وَ لاَسَوافي الرِّيحِ فِي الْهَواءِ» «مخفی نمیماند از علم خداوند شمارش قطرههای
آب و نه ستارگان
آسمان و نه چیزهائی که
باد در
هوا میپراکند.»
(شرحهای خطبه:
)
دو مورد از واژه سفی در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سفی»، ج۱، ص۵۳۸.