سَعید (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَعِيد: (وَ أَمَّا الَّذينَ سُعِدُوا) «سَعِيد» از مادّه
«سعادت» به معناى فراهم بودن اسباب نعمت است.
(وَ أَمَّا الَّذِينَ سُعِدُواْ فَفِي الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَ الأَرْضُ إِلاَّ مَا شَاء رَبُّكَ عَطَاء غَيْرَ مَجْذُوذٍ) (امّا كسانى كه سعادتمند شدند، تا آسمان‌ها و زمين برپاست، جاودانه در بهشت خواهند ماند؛ مگر آن‌چه پروردگارت بخواهد. اين بخششى است قطع نشدنى.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه سعدوا هم به صيغه مجهول قرائت شده و هم به صيغه معلوم، و قرائت دومى با لغت سازگارتر است، زيرا ماده سعد در استعمالات معروف، لازم استعمال شده، و واضح است كه از فعل لازم صيغه مجهول ساخته نمى‌شود، و ليكن اگر كلمه مذكور را به قرائت اولى مجهول بخوانيم، آن گاه با در نظر داشتن اينكه در آيه قبلى قرينه‌اش يعنى كلمه شقوا به صيغه معلوم قرائت شده نكته لطيفى را افاده خواهد كرد، زيرا كلمه شقوا معنايش به سوى شقاوت گرائيدند و معناى: سعدوا به صيغه مجهول توفيق سعادت يافتند است و اين دو نحو تعبير، اين معنا را مى‌رساند كه سعادت و خير از ناحيه خداست ولى شر و شقاوتى كه گريبانگير بشر مى‌شود به دست خود اوست.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «سَعِید»، ص۲۹۲.
