سَعْی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَعْى (به فتح سین و سکون عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تلاش و تند رفتن است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
سِعایة (به کسر سین) به معنای نمّامی است. پانزده بار از این واژه در نهج البلاغه آمده است.
سَعْى به معنای تلاش و تند رفتن آمده است.
راغب در
مفردات گوید: سعی تند رفتن است و استعاره به جدّیت در کار اطلاق می‌شود، خیر باشد یا شرّ.
«مساعاة» بین الاثنین است. سعایة به معنای
نمّامی است.
مساعاة بین الاثنین است.
امام علی (علیه‌السلام) درباره
دنیا فرموده:
«وَمَنْ ساعاها فاتَتْهُ، وَمَنْ قَعَدَ عَنْها وَاتَتْهُ» «هر که با آن مساعات کند از وی فوت می‌شود و هر که از آن دست بردارد اطاعتش می‌کند.»
(شرح‌های خطبه:
)
سعایة به معنای نمّامی است، حضرت درباره نمّام‌ها به
مالک اشتر می‌نیسد:
«وَلا تَعْجَلَنَّ إِلَى تَصْديقِ ساع، فَإِنَّ السّاعيَ غاشٌ» نامه ۵۳، ۴۳۰،
«در تصدیق نمّام عجله نکن زیرا که نمّام عوض کننده حقائق است.»
(شرح‌های نامه:
)
پانزده بار از واژه سعی در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سعی»، ج۱، ص۵۳۳.
