سوگواری ام البنین در مدینه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سوگواری ام البنین در مدینه، از مباحث مرتبط به تاریخچه عزاداری برای
امام حسین (علیه‌السّلام) در
مدینه است. کاروان اهل بیت امام حسین (علیه‌السّلام) پس از تحمل مصیبت‌های جانسوز در واقعه
کربلا و اسارت در
شام، در اواخر ماه صفر
سال ۶۱ هجری به مدینه بازگشتند و به محض ورود به شهر، مجلس عزاداری برپا کردند. یکی از کسانی که در مدینه به سوگواری پرداخت و موجب گریه و اندوه مردم در مصیبت شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) و یاران ایشان شد،
حضرت ام البنین بود. در ادامه به شرح مختصر واقعه خواهیم پرداخت.
ام‌البنین در
کربلا حضور نداشت؛ اما فرزندانش همگی در رکاب
امام حسین (علیه‌السّلام) به شهادت رسیدند.
به گزارش شماری از منابع، ام‌البنین در پی آگاهی از واقعه کربلا، برای جان امام حسین (علیه‌السّلام) بیش از پسرانش نگران بود. او از حال امام جویا شد و گفت: اگر حسین زنده باشد، غمی نیست که فرزندانم را از دست داده باشم.
وی پس از رسیدن خبر شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) در خانه‌اش با حضور زنان
بنی‌هاشم مجلس سوگواری برپا می‌کرد.
او هر روز با نوه‌اش عبیدالله، فرزند عباس، به
بقیع می‌رفت و سروده‌هایی را که خود در رثای عباس سروده بود، می‌خواند و دردمندانه می‌گریست. وی در این سروده‌ها، مردم را از ام‌البنین خواندن خود نهی می‌کرد؛ زیرا چهار پسرش را که همچون شیر بیشه بودند، از دست داده بود و دیگر پسری نداشت که به نام آنان «مادر پسران» خوانده شود. نیز در سروده‌های دیگر، از شاهدان نبرد پسرانش می‌پرسد: چگونه گرز آهنین بر سر عباس فرود آمد؟ و خود پاسخ می‌دهد: اگر عباس دست داشت و شمشیرش در دستانش بود، کسی به او نزدیک نمی‌شد.
مردم نزد او گرد می‌آمدند و با وی در گریستن هم‌نوا می‌شدند. گفته‌اند که حتی
مروان بن حکم اموی، از دشمنان اهل‌بیت، نیز با شنیدن سروده‌های جانسوز او می‌گریست.
• پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۲، ص۳۳۸.
