سوره فلق
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سوره فلق، یکصد و سیزدهمین سوره
قرآن کریم می باشد.
«
فلق» به معنای شکافتن، خلق کردن، صبحگاه و سپیده دم است. چون واژه «
فلق» در
آیه نخست این سوره به کار رفته، به سوره «
فلق» شهرت یافته است.
در این سوره به رسول گرامی خود دستور می‌دهد که از هر
شر و از خصوص بعضی شرور (شر
ظلمت و جادوگران و حسودان) به او پناه ببرد. گفته شده: این سوره
مدنی است؛ و برخی معتقدند از
روایات وارد در شان نزولش بر می‌آید در
مدینه نازل شده است.
۱. پنج آیه، ۲۳ کلمه و ۷۳ یا ۷۴ حرف دارد.
۲. در ترتیب نزول، بیستمین سوره و در
مصحف شریف یکصد و سیزدهمین سوره
قرآن است.
۳. پس از
سوره فیل و پیش از
سوره ناس در
مکه و پیش از
هجرت نازل شد؛ اما برخی از مفسران این سوره را مدنی دانسته‌اند.
۴. از نظر کمیت، از
سوره‌های مفصل و از نوع قصار آن به شمار می‌آید.
۵. تمام
آیات این سوره یکباره و به صورت مجموعی نازل شده و از
سور جمعی النزول است.
۶. از سوره‌های پنجگانه‌ای است که با فعل امر «قل» آغاز و به «
سور قل » معروف‌اند.
۷. نسخی در آن واقع نشده است.
به این سوره، «معوذه» و «مشقشقه» و «مقشقشه» نیز می‌گویند. همچنین همراه سوره ناس به نام «معوذتان» و «مشقشقتان» هم خوانده شده‌اند. «مقشقشه» نامی است مشترک میان چهار
سوره توبه،
کافرون،
فلق و ناس.
فرهنگ نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «سوره فلق».
