سلیمان بن داوود پهلواروی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
پُهلْوارَوی، سلیمان بن داوود، از مشایخ
صوفیه هند در
قرن سیزدهم و چهاردهم است.
در
سال ۱۲۷۶ در پهلواری (پُلواری) به
دنیا آمد. جدّ مادری او، شیخ اصطفا بن وعداللّه بود.
پهلواروی مقدمات
علوم را در زادگاهش فراگرفت، سپس به لکهنو رفت و نزد عبدالحیّ لکهنوی به تحصیل پرداخت و از آن‌جا به دهلی
سفر کرد و نزد نذیرحسین دهلوی
علم حدیث آموخت.
پهلواروی از داماد خود، شیخ علی حبیب جعفری پهلواروی، اخذ طریق کرد.
ضمن سفر به مرادآباد از محضر فضل الرحمان بن اهل اللّه بهره برد، سپس به
زیارت حرمین شریفین رفت و از امداداللّه مهاجر مکی اجازه ارشاد گرفت.
از تقریظی که پهلواروی بر معیارالحقِ
محدّث دهلوی نوشته پیداست که وی در آغاز براساس احادیث عمل می‌کرده، و بعدها به
تصوف و رسوم آن، از جمله سماع و تواجد، روی آورده است. وی در وعظ مهارت داشته و در خلال وعظ،
مثنوی مولوی را با آهنگی مؤثر می‌خوانده است.
شهرت وی بتدریج به سراسر هند رسید.
پهلواروی با
معتزله و
شیعه بشدت مخالفت می‌کرد، اما در
محبت به
اهل بیت علیهم‌السلام راسخ بود.
وی از کوشش‌هایی که به تشکیل ندوة العلماء انجامید، سخت حمایت می‌کرد.
اقبال لاهوری به او توجهی ویژه داشت.
پهلواروی فرزندی به نام حسن داشت که درباره
رسول اکرم صلّی اللّه علیه وآله وسلّم و
حضرت زهرا سلام اللّه علیها دو رساله نوشته، و درباره احوال ابوالنجیب سهروردی کتابی تألیف کرده است.
پهلواروی در
سال ۱۳۵۴ در گذشت.
آثار وی عبارت است از، شجرة السعادة و سلسلة الکرامة به
فارسی درباره انساب بزرگان صوفیه،
رساله درباره
سلام و
صلوات و
آداب واعظان، شرح قصیدة غوثیه و حدیث مسلسل، صلاح الدارَیْن فی برکات الحرمین، صیانة الاحباب عن اهانة الاصحاب، عین التوحید، شمس المعارف، و اشعار فارسی و
عربی .
(۱) تاریخ ادبیات مسلمانان پاکستان و هند، لاهور، دانشگاه پنجاب، ۱۹۷۲.
(۲) عبدالحی حسنی، نزهة الخواطر و بهجة المسامع و النواظر، ج ۸، حیدرآباد دکن، ۱۴۰۲/۱۹۸۱.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «سلیمان بن داوود پهلواروی »، شماره۲۸۹۳.
