سَقْب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَقْب (به فتح سین و سکون قاف) از
واژگان نهج البلاغه به معنای شتر کوچک است. فقط یک بار از این واژه در
نهج البلاغه آمده است.
سَقب به معنای شتر کوچک آمده است. و گویند نام شتر است در اولین ساعت ولادت: «السقب: ولد الناقة و قیل ساعة یولد»
شخصی در نزد
امام علی (علیه‌السلام) سخنی گفت که آن سخن نسبت به او بزرگ بود به عبارت دیگر سخن بزرگان بود که از آدم کوچکی صادر می‌شد، حضرت فرمود:
«لَقَدْ طِرْتَ شَكيراً، هَدَرْتَ سَقْباً.» شکیر اولین بال پرنده است که می‌روید قبل از قوی شدن از طرف دیگر بچّه شتر قبل از فحل شدن صدا نمی‌کند یعنی «تو در جوجه بودن پرواز کردی و در بچّگی آواز در آوردی.»
(شرح‌های حکمت:
) آری این‌گونه سخن گفتن فقط لایق حضرت ولی ذو الجلال (علیه‌السلام) است.
فقط یکبار از واژه سقب در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سقب»، ج۱، ص۵۳۹.
