شکیر (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَکِیر (به فتح شین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای اولین چیزی که از بال پرنده می‌روید است که
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره شخصی که در محضرش بیش از حد خود سخن گفته بود، از این واژه استفاده نموده است.
شَکِیر (به فتح شین) به معنای اولین چیزی که از بال پرنده می‌روید آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره عمل شخصی که در محضرش بیش از حد خود سخن گفته بود فرمود: «
«لَقَدْ طِرْتَ شَكيِراً، هَدَرْتَ سَقْباً»؛
پيش از پردرآوردن پرواز كردى و هنوز بالغ نشده بانگ برآوردى.»
سید رضی در ذیل
حکمت ۴۰۲ آورده است: «والشّكيرُ هاهنا: أوّل ما يَنبُت من ريشِ الطائرِ قبل أن يَقوى ويستَحْصِفَ؛
منظور از «شکیر» در این‌جا نخستین پرهایی است که بر بال پرنده می‌روید پیش از آن‌که قوی و محکم شود.»
این واژه فقط یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شکیر»، ج۲، ص۶۱۰.
