سقایة الحاج
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سِقایة الحاج آب دادن به حاجیان است که در دوران
جاهلیت بوده و پس از
اسلام گرامی داشته شده است.
آب دادن به حاجیان را سِقایة الحاج می گویند.
عنوان یاد شده در
قرآن کریم به کار رفته
و از مناصب مربوط به
کعبه و
حج است که از دوران
جاهلیت در میان
قریش وجود داشته است.
بر اساس روایتى، حضرت
عبد المطلب، جدّ بزرگوار
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله پس از حفر
زمزم براى نخستین بار آن را سقایة الحاج نامید؛ از این رو، سقایة الحاج از جمله سنتهاى آن گرامى شمرده شده که پس از
اسلام نیز ادامه یافت و مورد تأیید رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله قرار گرفت.
در زمان
نزول آیه شریفه «أجَعَلْتُم سِقایةَ الحاجّ وَ عِمارَةَ المَسْجِدِالحرامِ ...»
عباس عموی پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله عهدهدار این منصب بود، به همین جهت در کلمات برخى از این عنوان به «سقایة العباس» نیز یاد شده است.
از عنوان یاد شده در باب
حج سخن گفتهاند.
از
مناسک واجب حج،
بیتوته در
منی در ایام
تشریق؛ یعنى شبهاى یازدهم، دوازدهم و براى برخى، سیزدهم
ذیحجه است که ترک آن موجب ثبوت
کفاره بر
حاجی است؛ لیکن گروهى از جمله کسانى که عهده دار سقایة الحاج در مکهاند از این حکم استثنا و براى آنان بیتوته در
مکه جایز دانسته شده است.
برخى، استثناى کسانى که عهده دار منصب یاد شده هستند را نپذیرفتهاند.
زمان
رمی جمره بنابر قول
مشهور از
طلوع آفتاب تا
غروب آن است، مگر براى معذوران که مىتوانند در شب
رمی کنند. برخى، افراد عهدهدار سقایة الحاج را نیز از معذوران شمردهاند.
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۴۸۶-۴۸۷.
