سَفَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَفَه (به فتح سین و فاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
حماقت است.
سیزده بار از این واژه در
نهج البلاغه آمده است.
سَفَه به معنای حماقت آمده است.
در «
قاموس» جهالت گفته
و
راغب گوید سبکی
بدن است و در سبکی و نقصان
عقل به کار رفته است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام علی (علیه‌السلام) در
حکمت ۲۰۱ فرموده:
«الْجودُ حارِسُ الاَْعْراضِ، وَ الْحِلْمُ فِدامُ السَّفيهِ، وَ الْعَفْوُ زَكاةُ الظَّفَرِ.» «
بخشش نگهبان آبروهاست،
بردباری دهانبند احمق است و گذشت
زکاة پیروزی است.»
فدام (به فتح و کسر اوّل) چیزی است که عجم‌ها بر
دهان می‌بندند و دهان بسته می‌شود.
و در
حکمت ۲۱۴ فرموده:
«بِالْحِلْمِ عَنِ السَّفيهِ تَكْثُرُ الاَْنْصارُ عَليْهِ.» «با بردباری در مقابل احمق یاران انسان بر علیه او زیاد می‌شود.»
آن حضرت به
عمرو بن عاص درباره
معاویه می‌نویسد:
«فَإِنَّكَ جَعَلْتَ دينَكَ تَبْعاً لِدُنْيا امْرِىء ظاهِر غَيُّهُ ... يَشينُ الْكَريمَ بِمَجْلِسِهِ، وَ يُسَفِّهُ الْحَليمَ بِخِلْطَتِهِ.» «تو
دین خود را تابع کسی کرده‌ای که گمراهیش آشکار است،
آدم بزرگوار را با همنشینی خود بدنام می‌کند و عاقل را با رفاقت خویش احمق می‌نماید.»
سیزده بار از واژه سفه در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سفه»، ج۱، ص۵۳۷.
