سال ۳۲۸ هجری قمری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
در سال سیصد و بیست و هشت هجری قمری، رویدادها و وقایع نظامی و غیرنظامی مختلفی در جهان اسلام رخ داد، مانند: درخواست آشتی با خلیفه از جانب
ابن رائق، برپایی
دولت اخشیدیان در
مصر، تقسیم سرزمین‌ها بین چیره شدگان مناطق تحت امر حکومت، درگذشت برخی از شخصیت‌های مشهور مانند
حسن بن احمد اصطخری و ... .
• محمد بن رائق پس از این‌که وارد
بغداد می‌شود، پیکی به
موصل می‌فرستد و از خلیفه و بجکم درخواست آشتی می‌کند. خلیفه از او درمی‌گذرد و به بغداد بازمی‌گردد.
• خلیفه، ابن رائق را بر سرزمین ربیعه و مضر، رها، حرّان و فرماندهی سپاه قنّسرین می‌گمارد. ابن رائق به‌سوی
شام حرکت می‌کند و حُمص را می‌گیرد. سپس بر
دمشق دست می‌یابد و
بدر بن عبدالله اخشیدی کارگزار اخشید فرمانروای
مصر را از دمشق بیرون می‌کند. سپس به‌طرف
رمله می‌رود و آن‌جا را نیز می‌گیرد. آن‌گاه به طرف عریش مصر می‌رود تا مصر را بگیرد. اخشید به مقابله او می‌آید و او را شکست می‌دهد و او به دمشق بازمی‌گردد.
• ابن رائق و اخشید توافق می‌کنند رمله برای اخشید و شام و توابع آن برای ابن رائق باشد.
• اخشید اعلام استقلال می‌کند و دولت اخشیدیان را روی کار می‌آورد و دیگر خطبه به نام خلیفه بغداد نمی‌خواند.
• بجکم، عبدالله بریدی را از وزارت غزل می‌کند و سلیمان بن مخلّد را به جای او می‌گمارد.
• بریدی به
واسط بازمی‌گردد و حکومتی مستقل در
واسط،
بصره و
اهواز تشکیل می‌دهد.
تقسیم سرزمین‌ها بین چیره شدگان مناطق تحت امر حکومت به شرح ذیل بین سردارن چیره تقسیم شد.
• بصره، واسط و اهواز در دست بریدیان قرار گرفت.
• کرمان در دست فرزند الیاس بن یسع قرار گرفت.
• فارس در دست عمادالدوله علی بن بویه دیلمی قرار گرفت.
• ری، اصفهان و قهستان در دست رکن الدوله حسن بن بویه دیلمیقرار گرفت.
• موصل و جزیره در دست حمدانیان قرار گرفت.
• مصر و شام در دست اخشید قرار گرفت.
• مغرب و افریقیه در دست عبیدیان قرار گرفت.
•اندلس در دست امویان قرار گرفت. خراسان و ماوراءالنهر در دست سامانیان قرار گرفت. طبرستان و جرجان به دست دیلمیان افتاد.
• یمامه و بحرین در دست قرمطیان قرار گرفت.
• آنچه از سرزمین‌ها که در دست خلیفه ماند، بغداد و سواد عراق بود.
•
ابن بطریق•
ابن شنبوذ•
ابن عبدربّه•
ابن مقله•
ابن یونس• حسن بن احمد اصطخری
•
ابوالعباس خصیبی
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۲۲۲-۲۲۳.
