سارِب (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سارِب: (وَ سارِبٌ بِالنَّهارِ) «سارِب» از مادّه «
سَرَب» (بر وزن
ضرر) در اصل به معناى
آب جارى است
و سپس به انسانى كه دنبال كارى در حركت است گفته مى‌شود.
(سَوَاء مِّنكُم مَّنْ أَسَرَّ الْقَوْلَ وَمَن جَهَرَ بِهِ وَمَنْ هُوَ مُسْتَخْفٍ بِاللَّيْلِ وَسَارِبٌ بِالنَّهَارِ) (كسانى از شما كه به طور پنهان سخن بگويند، يا آشكار، براى او يكسان است؛ و نيز كسانى كه شبانگاه به طور مخفيانه حركت مى‌كنند، يا در روشنايى روز.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه سرب (به فتحه سين و را)، به معناى در سرازيرى رفتن، روان شدن اشک، و نيز رفتن در هر راه می‌باشد، گفته می‌شود: سرب- سربا و سروبا بر وزن مر- مرا و مرورا اين چنين در
مفردات آمده، و بنا به گفته صاحب مفردات، سارب كه كلمه مورد بحث است به معناى رونده در راه است، كه رفتن خود را علنى كند و پنهان ندارد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «سارِب»، ص۲۷۹.
