یکی از انواع اسلوب بدیعی قرآن ، اطناب به زیادت است. در این اسلوب، کلماتی بر جمله داخل می‌شود که بدون آنها هم محتوا کامل است اما برای تاکید مطلب، این کلمات افزوده می‌شود.
غالب کلماتی که زاید واقع مشوند، حروف هستند، اما گاهی، برخی از اسماء و افعال را هم به عنوان کلمات زاید تفسیر کرده‌اند. مثلا عده‌ای فعل «کان» و «اصبح» را در دو آیه ذیل، زاید دانسته‌اند: (قالوا کیف نکلم من کان فی المهد صبیا)
