زَوْح (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَوْح ( به فتح زاء و سکون واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای زوال و دورى است.
از مشتقات آن
أَنْزياح (به همزه مفتوح وسکون نون) به معنای انكشاف و زايل شدن است.
از اين كلمه هفت مورد در
نهج البلاغه آمده است.
زَوْح به معنای زوال و دورى است. «زَاحَ عن مكانهِ: زال و تباعد».
برخی از مواردی که در «نهج البلاغه» استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) می‌فرماید:
«وَ كأَنَّ الصَّيْحَةَ قَدْ أَتَتْكُمْ، وَ السّاعَةَ قَدْ غَشيَتْكُمْ، وَ بَرَزْتُمْ لَفَصْلِ الْقَضاءِ، قَدْ زاحَتْ عَنْكُمُ الاَْباطيلُ.» «گويا كه صيحه قيامت به شما آمده و
قیامت شما را احاطه كرده و براى داورى حق آشكار شده‌ايد و باطل‌ها (چيزهاى ناپايدار دنيا) از شما زايل شده‌اند.»
آن حضرت درباره
اهل بیت (صلوات‌الله‌علیهم) فرموده:
«هُمْ دَعائِمُ الاِْسْلامِ، وَ وَلائِجُ الاْعْتِصامِ، بِهِمْ عادَ الْحَقُّ في نِصابِهِ، وَانْزاحَ الْباطِلُ عَنْ مُقامِهِ.» «آن‌ها اركان اسلامند و پناه‌گاه‌هاى مردم، به
وسیله آنان
حق به نصاب خود رسيد و
باطل از جايگاه خويش ريشه كن گرديد و زبان باطل از بن بركنده شد.»
از این ماده هفت مورد در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زوح»، ج۱، ص۵۰۵.
