زَوَیّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَوَىّ (به فتح زاء و واو) و
زِىّ (به کسر زاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای برگرداندن، منع كردن و جمع كردن است.
از اين كلمه هشت مورد در
نهج البلاغه آمده است.
زَوَىّ و
زِىّ به معنای برگرداندن، منع كردن و جمع كردن است.
زوَى الشيءَ يَزْويهِ زَيّاً: نحّاهُ و صرفهُ و منعهُ و جمعهُ
بعضی از مواردی که در نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل است:
امام علی (علیه‌السلام) در وصيّت خويش به
حسنین (علیهما‌السلام) می‌فرمايد:
«وَ لا تأْسَفا عَلى شَيْء مِنْها زويَ عَنْكُما» «تاسف نخوريد بر چيزی‌كه از
دنیا از شما رفته است.»
درباره دنيا فرموده:
«و انْصَرِفوا بِقُلوبِكُمْ عَنْها، وَ لا يَخِنَّنَّ أَحَدُكُمْ خَنينَ الاَْمَةِ عَلى ما زوىَ عَنْهُ مِنْها» «با دل‌هايتان از دنيا برگرديد و كسى از شما مانند ناله كنيزان، ناله نكند بر آن‌چه از دنيا از وى رفته است.»
از این ماده هشت مورد در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زوی»، ج۱، ص۵۰۷.
