زَهْو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَهْو ( به فتح زاء و سکون هاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای قيافه نيكو، تكبّر، افتخار، کذب و باطل است.
از اين ماده پنج مورد در
نهج البلاغه آمده است.
زَهْو به معنای چهره نيكو، تكبّر، افتخار و باطل است.
بعضی از مواردی که در نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل است:
امام علی (علیه‌السلام) درباره زمين فرموده:
«فَهيَ تَبْهَجُ بِزينَةِ رِياضِها، وَ تَزْدَهي بِما أُلْبِسَتْهُ مِنْ رَيْطِ، أَزاهيرِها» «زمين شاد مى‌شود از زينت باغات آن و افتخار مى‌كند با آن‌چه پوشيده شده از لباس‌هاى نازک غنچه‌هايش.»
همچنین فرموده:
«خيارُ خِصالِ النِّساءِ شِرارُ خِصالِ الرِّجالِ: الزَّهْوُ وَ الْجُبْنُ وَ الْبُخْلُ، فإذا كانَتِ الْمَرْأَةُ مَزْهوَّةً لَمْ تُمَكِّنْ مِنْ نَفْسِها» «بهترين خصلت‌هاى زنان بدترين خصلت‌هاى مردان است، تكبر، ترس،
بخل، زن چون متكبّر باشد مردان ديگر را به خود راه نمى‌دهد.»
از این ماده پنج مورد در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زهو»، ج۱، ص۵۰۴.
