زَهْرَة (مفردات‌قرآن)

در مجمع گويد: زَهْرَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا زيبایى آن است و زهرة (به فتح هاء) نيز جايز است و زهره غنچه‌اى است كه با صفا نمايد و از آن جهت به هر چيز نورانى زاهر گويد و معنى حديث در وصف حضرت رسول (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌) ««كَانَ‌ أَزْهَرَ اللَّوْنِ»» از آن‌ است يعنى رنگش نورانى بود. جوهری نيز آن‌را طراوت و زيبایى دنيا گفته است.
طبرسی فرموده: در آيه می‌شود «زَهْرَةَ» حال باشد از «بِهِ» و از «ما مَتَّعْنا بِهِ» يعنى چشم ندوز به اقسام متاعی كه به آن‌ها داده‌ايم حال آن‌كه آن رونق دنياست. بیضاوی چند وجه نقل كرده از جمله گويد: زهره منصوب است به فعل محذوف كه‌ «مَتَّعْنا بِهِ» به آن دلالت دارد.
اين معنى در صورتى است كه مراد از ازواج انواع نعمت‌ها باشد چنان‌كه طبرسى فرموده و اگر غرض اقسام کفّار باشد چنان‌كه زمخشری گفته و المیزان نقل كرده و ضمير «مِنْهُمْ» تأييد می‌كند آن وقت معنى عوض می‌شود ولى انواع نعمت‌ها بودن بهتر است.