زرارة بن اعین (مقاله‌دوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوالحسن عبدربه بن اعین شیبانی زراره (م
۱۵۰ق)، مشهور به زرارة بن اعین،
محدث مشهور و
موثق شیعه، قاری، کلامی،
فقیه،
شاعر، مفسر، ادیب و از بزرگان اصحاب
امام باقر،
امام صادق و
امام کاظم (علیهم‌السّلام) در
قرن دوم هجری قمری بود.
ابوالحسن (ابوعلی) عبدربه بن اعین بن سُنسُن شیبانی کوفی زراره، اهل
کوفه و پدرش
اعین بن سنسن برده رومی بود
و از موالی فرزندان عبدالله بن عمرو محسوب می‌شد.
او از بزرگان اصحاب امام باقر، امام صادق و امام کاظم (علیهم‌السّلام)
به شمار می‌رفت و از امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام) روایت می‌کند.
افرادی چون
ابن بکیر،
هشام بن سالم،
علی بن عطیّه و
ابوالصباح از وی روایت نموده‌اند.
ابن ندیم می‌گوید که زراره در زمینه
فقه و
کلام از بزرگ‌ترین رجال شیعه می‌باشد.
نجاشی او را این‌گونه توصیف می‌کند که او در روزگار خود، بزرگ و پیش گام اصحاب ما در
قرائت،
قرآن، فقه، کلام،
شعر و
ادبیات بود. وی ضمن دارا بودن
فضل و
ایمان، در گفتار و
نقل حدیث صادق بود.
ابوغالب زراری می‌گوید که زراره اهل بحث و
مناظره بود و هیچ‌کسی به پای او نمی‌رسید، تنها
عبادت بود که او را از سخن باز می‌داشت و بسیاری از متکلمان شیعه شاگرد وی هستند.
کشّی وی را از حواریان امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام) می‌داند و نیز می‌گوید که همه فقهای امامیه بر تصدیق گروهی از اصحاب امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام)
اجماع دارند و سر تعظیم در برابر
فقاهت آنان فرود آورده‌اند و آنان شش نفرند که فقیه‌ترین آنها، زرارة بن اعین می‌باشد.
امام صادق (علیه‌السّلام) از او ستایش‌ها و تمجیدهای فراوان نموده
و فرموده است که اگر زراره نبود، احادیث پدرم از بین می‌رفت.
ناگفته نماند که روایاتی از امام صادق (علیه‌السّلام) در نکوهش و مذمت زراره وارد شده که جنبه سیاسی دارد و فقط برای حفظ جان زراره بوده است.
زراره دارای مصنفاتی بوده است
مانند کتاب العهود
و الاستطاعة و الجبر.
وی در هفتاد یا نود سالگی
در سال
۱۴۸ یا ۱۵۰ق بدرود حیات گفت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۵۰۳-۵۰۴، برگرفته از مقاله «عبدربه زراره».
