زجو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَجو (به فتح راء) یکی از واژگان به کار رفته در
قرآن کریم و به معنای
راندن با
مدارا است.
زَجو به معنای راندن با مدارا است.
راغب گويد آن دفع شيى‌ء است براى مرتّب شدن.
ناگفته نماند اينگونه دفع با سوق دادن نيز می‌سازد چنانكه
قاموس و
اقرب و
مجمع آن را سوق و دفع گفته است.
•
(أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحاباً ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكاماً) «آيا ندانسته‌اى كه خدا
ابر را به آرامى سوق می‌دهد سپس آن را به هم جمع می‌كند و آن‌گاه متراكم می‌گرداند.»
•
(مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَ جِئْنا بِبِضاعَةٍ مُزْجاةٍ) (ما و خاندان ما را پريشانى و
قحطی فراگرفته، و بهاى اندكى براى تهيه موادّ غذايى با خود آورده‌ايم.)
مزجى به صيغه مفعول شيى‌ء دفع شده و غير مقبول و مزجاة مؤنث آن است يعنى سرمايه كم و ناقص كه طرف آنرا طرد و رغبت نمی‌كند و لذا بضاعة مزجاة را سرمايه كم يا سرمايه پست گفته‌اند.
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «زجو»، ج۳، ص۱۵۸.
