زبر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَبْر (به فتح زاء و سکون باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
کتابت و نوشتن، صیحه زدن و
راندن با صیحه است. دو مورد از این ماده در
نهج البلاغه آمده است.
زَبْر به معنای کتابت و نوشتن است. «زبره زبرا: کتبه»
امام (علیه‌السّلام) درباره اهل ضلال فرموده:
«كَأَنَّهُمْ أَئِمَّةُ الْكِتَابِ وَلَيْسَ الْكِتَابُ إِمَامَهُمْ فَلَمْ يَبْقَ عِنْدَهُمْ مِنْهُ إِلاَّ اسْمُهُ وَلاَ يَعْرِفُونَ إِلاَّ خَطَّهُ وَزَبْرَهُ» «گویا آنها امامان کتابند و کتاب در جلوشان نیست، از کتاب در نزد آنها نمانده مگر نامش و نمی‌دانند مگر خطّ و نوشتنش را.»
(شرح‌های خطبه:
)
و نیز به معنی صیحه زدن و راندن با صیحه آید، «زبره: انتهره»
درباره
قیامت فرموده:
«وَأُرْعِدَتِ الاَْسْمَاعُ لِزَبْرَةِ الدَّاعِي إِلَى فَصْلِ الْخِطَابِ» «گوش‌ها رعد زده می‌شوند به فریاد دعوت کننده به قضاوت حقّ.»
(شرح‌های خطبه:
)
دو مورد از این ماده در «نهج» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زبر»، ج۱، ص۴۸۹-۴۹۰.
