رِبّیون (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رِبّيون: (رِبِّيُّونَ كَثيرٌ) «رِبّيون» جمع
«رِبِّى» (بر وزن ملّى) است و به كسى گفته مى‌شود كه ارتباط و پيوند او با خدا محكم؛ با
ایمان، دانشمند، با
استقامت و با
اخلاص باشد.
(وَكَأَيِّن مِّن نَّبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَمَا وَهَنُواْ لِمَا أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَمَا ضَعُفُواْ وَمَا اسْتَكَانُواْ وَاللّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ) (چه بسيار پيامبرانى كه مردان الهى فراوانى به همراه آنان جنگ كردند. آنها هيچ گاه در برابر آنچه در
راه خدا به آنان مى‌رسيد، سستى نكردند و ناتوان نشدند و تن به
تسلیم ندادند؛ و خداوند استقامت‌كنندگان را دوست دارد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه ربيون جمع كلمه ربى است، كه نظير كلمه ربانى به معناى كسى است كه مختص براى رب العالمين باشد، يعنى جز به كار خدا به هيچ كار ديگر مشغول نباشد، ولى بعضى گفته‌اند مراد از اين كلمه هزاران و مراد از كلمه ربى هزار است، و كلمه (استكانت) كه مصدر فعل (استكانوا) است، به معناى تضرع و زارى است و در اين آيه موعظتى و اعتبارى آميخته با عتاب، و نيز تشويقى براى مؤمنين است، تا به اين ربيون اقتدا كنند، و در نتيجه خداى تعالى هم ثواب دنيا و حسن ثواب آخرت به ايشان بدهد همانطور كه به ربيون داد، و ايشان را به خاطر احسانشان دوست بدارد، همانطور كه آنان را بدين جهت دوست داشت.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «رِبِّیُون»، ص۲۴۵.
