رُقیه (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رُقيه: (وَ قيلَ مَنْ راقٍ) «رُقيه» (بر وزن لقمه) به معناى «بالا رفتن» است،
اين واژه (رقيه) به اوراد و دعاهايى كه موجب نجات مريض مى‌شود اطلاق گرديده.
(وَقِيلَ مَنْ رَاقٍ) (و گفته شود: آيا كسى هست كه اين بيمار را از مرگ نجات دهد؟!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه راق- راقى
اسم فاعل از مصدر رقى است، كه به معناى افسون كردن و شفا دادن است، مى‌فرمايد: چه كسى از اهل و عيال و دوستانش در آنچه كه پيرامون اويند مى‌تواند او را
شفا دهد و دردش را دوا كند؟ و اين جمله را در هنگام نوميدى به كار مى‌برند. بعضى از مفسرين گفته‌اند: معنايش اين است كه بعضى از
ملائکه از بعضى ديگر كه روح او را بالا مى‌برند مى‌پرسند: شما ملائكه عذابيد يا ملائكه رحمت، (كيست بالا برنده)؟
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «رُقیه»، ص۲۵۵.
