روزنامه حکمت

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

حکمت، روزنامه، نخستین نشریه به زبان فارسی ‌ در مصر می‌باشد.

---

میرزامهدی‌خان تبریزی (۱۲۵۳ـ۱۳۳۳)، مدیر نشریه حکمت، دانش‌آموخته پزشکی بود.

---

وی پس از پایان تحصیلات در تبریز و استانبول، با نشریه اختر (چاپ استانبول) همکاری کرد و در ۱۳۰۹ به قاهره رفت.
میرزامهدی خان با نشریات عربی، از جمله الهلال، همکاری می‌کرد و مقاله‌هایی درباره ایران می‌نوشت.

---

وی افزون بر روزنامه‌نگاری، به سرودن شعر و تألیف کتاب نیز می‌پرداخت که از آن جمله است: مفتاح باب‌الابواب، در تاریخ باب و بابیه فرهنگ مهدی ؛ جهان‌نمای مهدی ؛ و دیوان شعر به فارسی و عربی و ترکی .

---

عبدالمحمد ایرانی، مدیر نشریه چهره‌نما چاپ مصر، تألیفات و تصنیفات میرزامهدی خان را انکار کرده، که درخور تأمل است.

---

میرزامهدی از مظفرالدین‌شاه لقب « خان » و « رئیس‌الحکما » گرفت و در ۱۳۱۹، ملقب به زعیم‌الدوله شد و برایش مقرری سالیانه تعیین گردید.

---

در ۲۸ صفر ۱۳۱۰، میرزامهدی‌خان نخستین شماره حکمت را در قاهره منتشر کرد.

---

مؤسس واقعی آن، میرزارضای حکیم، کنسول وقت ایران در قاهره، بود که به گفته خودش، چون خوشایند نبود مأمور دولت نشریه‌ای منتشر کند، هزینه حکمت را تأمین و انتشار آن را به میرزامهدی خان واگذار کرد.

---

نخستین سرمقاله حکمت، درباره اهمیت روزنامه‌نگاری است و نویسنده مقاله، مطبوعات را «سبب آبادی جهان و باعث مادّی ترقی جهانیان» و «رابطه اتحاد اهل مشرق به‌مغرب » دانسته است.

---

حکمت، نشریه‌ای « سیاسی و علمی وادبی و تجاری» بود که در آغاز، یک بار در هفته و سپس دو یا سه شماره در ماه منتشر می‌شد و به‌ندرت تصویر در آن به کار می‌رفت.

---

نشریه موضوعات گوناگونی چون سیاست، علوم، پزشکی، ادبیات، تجارت، تاریخ، اختراعات و اکتشافات را در برداشت ولی جنبه خبری آن غالب بود، خبرهای مصر با عنوان اخبار داخلی و خبرهای سایر کشورها، از جمله ایران، با عنوان آن کشور درج می‌شد، میرزامهدی‌خان خبر‌ها را از گزارشگران نشریه در مناطق گوناگون جهان می‌گرفت.

---

نثر حکمت بسیار ساده و روان بود، مدیر حکمت گاهی از واژه‌های خودساخته استفاده می‌کرد، نظیر تافتخانه به‌جای مطبعه یا چاپخانه، و پیام‌نگار به جای خبرنگار .
وی ظاهر عربی واژه‌ها را نیز برنمی‌تافت و تهران را به جای طهران و پارس را به جای فارس می‌نوشت.

---

میرزامهدی‌خان نشریه را به ‌تنهایی اداره می‌کرد، از همین‌رو در ۱۳۱۳ براثر بیماری وی، انتشار حکمت متوقف گردید و در اواخر ۱۳۱۵ بار دیگر منتشر شد.
از آن پس نیز در نشر حکمت وقفه‌هایی پدید آمد، از جمله وقفه سه‌ماهه در ۱۳۱۷.
در پی سفر مدیر حکمت به ایران در ۱۳۱۹، این نشریه تعطیل شد.
انتشار دگرباره آن در رجب ۱۳۲۰ بود که در سرمقاله آن، میرزا مهدی‌خان شرح سفرش به ایران را درج کرده است.

---

در حکمت نیز، مانند دیگر نشریات برون‌‌مرزی، آرای تجددخواهانه و میهن‌پرستانه مطرح می‌شد و در آن از هر فرصتی برای یاد کردن وطن بهره می‌بردند؛ ازاین‌رو، می‌توان آن را پرچم‌دار وطن‌خواهی، و اشعار وطن‌خواهانه آن را ابتکاری در عرصه مطبوعات دانست نمونه‌ای از شعرهای وطن‌خواهانه آن در روزنامه درج شده است.
.

---

حکمت در آزادی‌خواهی و حاکمیت قانون و روشن کردن افکار مردم، از نشریات تأثیرگذار و از جمله نشریات برون‌مرزی بود که مطبوعات صدر مشروطه از آن بهره بردند.
همچنین بیش‌تر نویسندگان تاریخ مشروطه از نویسنده آن به نیکی یاد کرده‌اند.
در جریان مشروطه‌خواهی، حکمت خواهان تفکیک قوا و استقلال وزارت‌خانه‌ها بود و خواست‌های مشروطه‌خواهان را، که محدود به تشکیل عدالت‌خانه و محاکم عدلیه بود، برای تشکیل حکومت مشروطه و رفاه مردم کافی نمی‌دانست.
پس از تأسیس مدارس و جراید ملی، مدیر حکمت از تحقق دو آرزوی دیرینه‌اش، اظهار شعف نمود و به سبب دو نعمت دیگر، یعنی تأسیس حکومت مشروطه و تشکیل مجلس شورای ملی، از خداوند سپاس‌گزاری کرد.

---

حکمت از جمله نشریات پرشمارگانِ برون‌مرزی بود.
به گفته ناشر آن، هزینه انتشارش به سبب ناآشنایی کارگران عرب چاپخانه با واژه‌های فارسی و تصحیح مکرر نسخه‌های نشریه، به اندازه هزینه چهار نشریه بود.

---

آخرین شماره حکمت شماره نهم از سال نوزدهم است که در ۱۵ ربیع‌الاول ۱۳۲۹ منتشر شده و از این‌که تا ۱۳۳۳ ( زمان مرگ مدیر حکمت) شماره‌های دیگری از آن انتشار یافته است یا خیر، اطلاعی در دست نیست.

---

(۱) ناصرالدین پروین، تاریخ روزنامه‌نگاری ایرانیان و دیگر پارسی‌نویسان، تهران، ج۱، ۱۳۷۷ش.
(۲) ناصرالدین پروین، تاریخ روزنامه‌نگاری ایرانیان و دیگر پارسی‌نویسان، تهران، ج۲، ۱۳۷۹ش.
(۳) چهره‌نما، سال۱۱، ش۲۰، غرّه صفر ۱۳۳۳.
(۴) حکمت، سال۱، ش۱، ۲۸ صفر ۱۳۱۰.
(۵) حکمت، سال۷، ش۲۴۶، غرّه صفر ۱۳۱۶.
(۶) حکمت، سال۸، ش۲۸۵، غرّه‌ذیقعده ۱۳۱۷.
(۷) حکمت، سال۱۰، ش۸۳۳، غرّه رجب ۱۳۲۰.
(۸) حکمت، سال۱۴، ش۸۶۸، ۱ ربیع‌الآخر ۱۳۲۴.
(۹) حکمت، سال۱۴، ش۸۶۹، ۱۵ ربیع‌الآخر ۱۳۲۴.
(۱۰) حکمت، سال۱۴، ش۸۷۰، ۱ جمادی‌الاولی ۱۳۲۴.
(۱۱) حکمت، سال۱۴، ش۸۷۲، ۱۵ رجب ۱۳۲۴.
(۱۲) حکمت، سال۱۶، ش۸۹۴، ۱۵ شعبان ۱۳۲۵.
(۱۳) محمد قزوینی، «وفیات معاصرین»، یادگار، سال۵، ش۱و ۲ (شهریور ـ مهر ۱۳۲۷).
(۱۴) احمد کسروی، تاریخ مشروطه ایران، تهران ۱۳۸۱ش.
(۱۵) گزیده اسناد روابط خارجی ایران و مصر، به کوشش رقیه‌السادات عظیمی، ج۱، تهران: وزارت امور خارجه، دف‌تر مطالعات سیاسی و بین‌المللی، ۱۳۷۵ش.
(۱۶) محمد محیط طباطبائی، تاریخ تحلیلی مطبوعات ایران، تهران ۱۳۷۵ش.

---