رَغْو ( به فتح راء و سکون غین) و رَغاء (به فتح راء) از واژگان نهج البلاغه به معنای صوت توام با ضّجه و ناله است. از اين ماده دو مورد در نهج البلاغه آمده است.
يعنى: « لشكريان زن (عائشه) و پيروان حیوانزبان بسته (شتر) بوديد، آن حيوان نعره كشيد به دورش جمع شديد و چون كشته شد فرار كرديد، اخلاقتان بد، پيمانتان دشمن و دينتان نفاق است.»