آنان (منافقان) همانند كسانى هستند كه آتشى افروختهاند (تا از تاریکی وحشتناك رهايى يابند)، ... يا همچون بارانی كه از آسمان، در شب تاريك همراه با رعدو برق در بیابان ببارد. آنها از ترس مرگ، انگشتانشان را در گوشهاى خود مىگذارند؛ تا صداى صاعقهها را نشنوند....»
