آنان (منافقان) همانند كسانى هستند كه آتشى افروختهاند (تا از تاریکی وحشتناك رهايى يابند)، ... يا همچون بارانی كه از آسمان، در شب تاريك همراه با رعد و برق در بیابان ببارد. آنها از ترس مرگ، انگشتانشان را در گوشهاى خود مىگذارند؛ تا صداى صاعقهها را نشنوند....»
