از مشخصات این رسم الخط نداشتن نقطه، اعراب ، تشدید و… است. فقدان نقطه و اعراب عاملی می‌شد که آیه‌ای به قرائت‌های مختلف خوانده شود، و اگر نصقرآن با حفظ و قرائت به صورت متواتر ضبط نمی‌شد، امروزه قرائت صحیح بسیاری از کلمات دست نیافتنی بود.
با این همه، این رسم الخط طرفداران فراوانی یافته است؛ تا آن جا که عده‌ای آن را توقیفی، مستند به رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم، غیرقابل جایگزین، و کاستی‌های آن را از اسرار می‌دانند. در مقابل، گروهی با مردود شمردن تقدس هر رسم الخطی به آن با دیده انتقاد نگریسته‌اند.
اختلاف این رسم الخط با رسم الخط متداول، در قالب شش قاعده بیان شده است که عبارتند از: حذف ؛ زیادت ؛ تبدیل ؛ اتصال ؛ انفصال ؛ نوشتن کلماتی با دو قرائت به یک شکل.
[۱]ابن ابی داود، عبدالله بن سلیمان، ۲۳۰ - ۳۱۶ق، کتاب المصاحف، ص۳۰.
