رحم (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَحِم (به فتح راء و کسر حاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
رحم مادر است که
جنین در آن
رشد می‌کند.
جمع آن
اَرْحام (به فتح همزه و سکون راء) است، اقوامی را که بالاخره به یک
پدر و مادر می‌رسد، به
علت رحم مادر، ارحام می‌گویند.
رَحِم به معنای رحم مادر است که جنین در آن رشد می‌کند.
جمع آن
اَرْحام است، اقوامی را که بالاخره به یک پدر و مادر می‌رسد، به علت رحم مادر، ارحام می‌گویند.
به برخی از مواردی که در
نهج البلاغه به کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) فرموده:
«فَرَضَ اللهُ... وَ صِلَةَ الاَْرْحامِ مَنْماةً لِلْعَدَدِ.» «
خداوند صله رحم را برای زیارت اهل و اقوام قرار داده است.»
حضرت به آن شخص که گفت: یا امیر المؤمنین ای کاش برادرم در
بصره حاضر بود و پیروزی تو را با چشم می‌دید، فرمود: آیا میل برادرت با ماست گفت: آری: فرمود: پس در قشون من حاضر است، بعد فرمود:
«... وَ لَقَدْ شَهِدَنا فی عَسْکَرِنا هذا اَقْوامٌ فی اَصْلابِ الرِّجالِ وَ اَرْحامِ النِّساءِ سَیَرْعُفُ بِهِمُ الزَّمانُ و یَقْوَی بِهِمُ الاْیمانُ» «در این قشون من حاضر است اقوامی که اکنون در اصلاب پدران و ارحام مادران هستند، که زمان در آینده آن‌ها را می‌آورد و
ایمان با آن‌ها تقویت می‌شود.»
مواردی از این مادّه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «رَحْل»، ج۱، ص۴۴۰.
