رَبْط (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَبْط (به فتح راء و سکون باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای بستن است.
این کلمه پنج بار در «
نهج البلاغه» به کار رفته است.
رَبْط به معنای بستن است.
«
رَبَطَ الشیءَ رَبْطاً: اوثقَهُ و شدَّهُ.»
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره خودش به
عثمان بن حنیف نوشته:
«فَمَا خُلِقْتُ لِیَشْغَلَنی اَکْلُ الطَّیِّباتِ کالْبَهیمَةِ الْمَرْبوطَةِ هَمُّها عَلَفُها اَوِ الْمُرْسَلَةِ شُغُلُها تَقَمُّمُها.» یعنی «من مانند چهارپای در آخور بسته شده که همّ آن علفش است آفریده نشده‌ام و نه مانند چهارپای رها شده که مشغولیّتش کاویدن آشغال‌هاست.»
آن حضرت در جای دیگر می‌فرماید:
«اَرْبَطُ لَلْجاْشِ» یعنی «محکم کننده‌تر است قلب را.»
از این ماده چهار مورد در «نهج البلاغه» دیده می‌شود.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ربط»، ج۱، ص۴۲۸.
