ذَرَأَکُم (لغاتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ذَرَأَکُم: (ذَرَاَکُمْ فِی الاَرْضِ)«ذَرَاَکُمْ» از مادّه
«ذرء» (بر وزن زرع) در اصل، به معنای
آفرینش و ایجاد و اظهار است؛
ولی مادّه «ذرو» (با واو که آن هم بر وزن زرع است) به معنای پراکنده ساختن آمده، این دو ماده را نباید با هم اشتباه کرد.
(وَ هُوَ ٱلَّذِي ذَرَأَكُمۡ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَ إِلَيۡهِ تُحۡشَرُونَ) (و او كسى است كه شما را در
زمین آفريد؛ و به سوى او محشور مىشويد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان میفرماید:
راغب مىگويد: كلمه ذرء به معناى ايجاد خدا است موجوداتى را كه هستى بخشيده. وقتى مىگويند: ذرء اللَّه الخلق معنايش اين است كه خدا اشخاص و افراد موجودات را ايجاد فرمود
و در باره كلمه حشر گفته: حشر به معناى بيرون كردن، و از جاى كندن جماعتى است براى جنگ و امثال آن
پس، معناى آيه اين مىشود كه: خداى تعالى به اين منظور شما را داراى حس و
عقل كرده و هستى شما را در زمين ايجاد نموده- و يا بگو: هستى شما را متعلق به زمين كرد- تا دوباره شما را جمع نموده و به لقاء خود بازگشت دهد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «ذَرَاَکُمْ»، ج۲، ص۸۳.