ذَأْم (مفردات‌قرآن)

ذَأْم (به فتح ذال و سکون همزه) از واژگان قرآن کریم به معنای عيب و مذمت است.

ذَأْم به معنای عيب و مذمت است.
طبرسی فرموده: ذأم و ذيم به معنى عيب شديد است،
ولى راغب آن را مذمّت گفته است.

به موردی از ذَأْم که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(قالَ اخْرُجْ مِنْها مَذْؤُماً مَدْحُوراً)
يعنى: «فرمود: از آن خارج شو، در حالی كه مذموم و مطرود هستى.»

اين كلمه فقط يک بار در قرآن آمده است.

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۳، ص۲.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۳۳۵.
۳.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۶، ص۶۶.
۴.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۶۲۴.
۵.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ص۳۳۵.
۶.	↑ اعراف/سوره۷، آیه۱۸.
۷.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۸، ص۳۹.
۸.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۸، ص۳۳.
۹.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۹، ص۶۸.
۱۰.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۶۲۶.
۱۱.	↑ اعراف/سوره۷، آیه۱۸.