ذود (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ذَوْد (به فتح ذال و سکون واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای طرد و دفع است. از اين ماده چهار مورد در
نهج البلاغه آمده است.
ذَوْد به معنای طرد و دفع است. «ذادَهُ عنهُ ذَوْداً: طردهُ و دفعهُ.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت ۳۵۸ فرموده:
«إِنَّ اللهَ سُبْحَانَهُ وَضَعَ الثَّوَابَ عَلَى طَاعَتِهِ، وَ الْعِقَابَ عَلَى مَعْصِيَتِهِ، ذِيَادَةً لِعِبَادِهِ عَنْ نِقْمَتِهِ، وَ حِيَاشَةً لَهُمْ إلَى جَنِّتِهِ.» «خداوند سبحان
ثواب را بر
طاعت و
عقاب را بر
معصیت نهاده تا بندگانش را از عذابش منع كند و به
بهشت سوق دهد.»
(شرح‌های حکمت:
)
به
قثم بن عباس فرماندار
مکه مى‌نويسد:
«وَ لاَ تَحْجُبَنَّ ذَا حَاجَة عَنْ لِقَائِكَ بِهَا، فَإِنَّهَا إِنْ ذِيدَتْ عَنْ أَبْوَابِكَ في أَوَّلِ وِرْدِهَا لَمْ تُحْمَدْ فيَِما بَعْدُ عَلَى قَضَائِهَا.» «حاجتمند را از
ملاقات خويش منع نكن، چون اگر حاجت در اول ورود از درهاى تو منع شود ديگر در قضاى آن پسنديده نخواهى بود.»
(شرح‌های نامه:
)
از اين كلمه چهار مورد در «نهج البلاغه» يافته است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ذود»، ج۱، ص۴۲۰.
