ذنوب (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ذنوب: (یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً)کلمه
«الذنُوب» (جمع با الف و لام) همه
گناهان را بدون استثناء در بر می‌گیرد.
(قُلۡ يَٰعِبَادِيَ ٱلَّذِينَ أَسۡرَفُواْ عَلَىٰٓ أَنفُسِهِمۡ لَا تَقۡنَطُواْ مِن رَّحۡمَةِ ٱللَّهِ إِنَّ ٱللَّهَ يَغۡفِرُ ٱلذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُۥ هُوَ ٱلۡغَفُورُ ٱلرَّحِيمُ) (بگو: «اى بندگان من كه برخود
اسراف و
ستم كرده‌ايد! از
رحمت خداوند نوميد نشويد كه خدا همه گناهان را مى‌آمرزد، زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: این جمله نهی از نومیدی را تعلیل نموده و هم اعلام می‌دارد که تمامی گناهان قابل آمرزشند پس
مغفرت خدا عام است، لیکن آمرزش گناهان هر کسی سبب می‌خواهد و به طور گزاف نمی‌باشد و آنچه که قرآن سبب مغفرت معرفی فرموده دو چیز است: یکی
شفاعت و یکی هم
توبه. حال ببینیم در جمله مورد بحث که گفتیم خطاب در آن به عموم بندگان خدا اعم از
مشرک و
مؤمن است، کدام یک از این دو سبب
آمرزش است؟ به طور مسلم شفاعت نمی‌تواند باشد، چون شفاعت به نص
قرآن کریم در آیاتی چند شامل شرک نمی‌گردد و آیه
(اِنَّ اللَّهَ لا یَغْفِرُ اَنْ یُشْرَکَ بِهِ وَ یَغْفِرُ ما دُونَ ذلِکَ لِمَنْ یَشاءُ) ناظر به شفاعت است، یعنی می‌فرماید ما دون شرک را برای کسانی که شفیع داشته باشند می‌آمرزد. ناگزیر از آن دو سبب باقی می‌ماند توبه و کلام خدای تعالی هم صریح در این است که خدا همه گناهان حتی شرک را هم با توبه می‌آمرزد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «ذنوب»، ص۲۳۶.
