ذلق (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ذَلْق (به فتح ذال و سکون لام) از
واژگان نهج البلاغه به معنای حدّت زبان (و عالى سخن گفتن آن) است. از ماده ذلق، فقط یکبار در
خطبه ۲۲۰ آمده است.
ذَلْق به معنای حدّت زبان (و عالى سخن گفتن آن) است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره مردگان فرموده:
«وَ اكْتَحَلَتْ أَبْصَارُهُمْ بِالتُّرَابِ فَخَسَفَتْ، وَ تَقَطَّعَتِ الاَْلْسِنَةُ فِي أَفْوَاهِهِمْ بَعْدَ ذَلاَقَتِهَا، وَ هَمَدَتِ الْقُلُوبُ فِي صُدُورِهِمْ بَعْدَ يَقَظَتِهَا.» «چشم‌هايشان با خاک
سرمه كشيد و به بيرون ريخت، زبان‌ها در دهان‌هايشان تكّه تكّه شد بعد از آنكه بلبل زبان بودند. خاموش شد دل‌ها در سينه‌هايشان بعد از بيدارى.»
(شرح‌های خطبه:
)
از اين كلمه فقط يک مورد در «نهج البلاغه» يافته است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ذلق»، ج۱، ص۴۱۵.
