ذِبْح (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ذِبْح (به کسر ذال و سکون باء) از
واژگان قرآن کریم به معنای سربریدن و مذبوح است.
ذِبْح:
به معنای سربريدن و مذبوح است.
راغب می‌گويد: اصل «ذَبْح» پاره كردن گلوى حيوانات است و «
ذِبْح» به معنى مذبوح است.
ناگفته نماند اگر اصل آن درباره حيوانات باشد، در غير آن به طور
مجاز و
تشبیه به كار رفته است.
به مواردی از
ذِبْح که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تَذْبَحُوا بَقَرَةً) (
خداوند به شما دستور مى‌دهد گاوى را ذبح كنيد.)
(وَ فَدَيْناهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ) (ما
قربانی عظيمى را فداى او كرديم.)
مراد از ذبح، مذبوح و قربانى است و توضيح اين آيه در «ابراهيم» فصل قربانى گذشت.
(و حيوانى كه روى بت‌ها يا در برابر آن‌ها ذبح مى‌شود.)
توضيح آن در «نصب» انشاء اللّه خواهد آمد.
يعنى «پسران شما را به طور مدام سر مى‌بريدند و زنانتان را زنده می‌گذاشتند.»
راغب مى‌گويد مراد از تذبيح،
تکثیر است يعنى يكى را پس از ديگرى ذبح می‌كردند.
اين سخن حقّ است زيرا تكثير يكى از معانى
باب تفعیل است؛ در
اقرب الموارد آمده:
«ذَبَّحَ الْقَوْمَ: بَالَغَ فِي ذِبْحِهِمْ.»
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ذبح»، ج۳، ص۳.
