ذا الأیْد (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ذا الایْد: (عَبْدَنَا داوُدَ ذَا الْاَیْدِ)«ذا الایْد» به معنای صاحب قدرت است
و توصیف
داود (علیه‌السلام) به این کلمه به خاطر این است که نیروی جسمانیش در حدی بود که در میدان جنگ «
بنی اسرائیل» با
«جالوت» جبارِ ستمگر، با یک ضربه نیرومند به وسیله سنگی که از
فلاخن رها کرد، او را از بالای مرکب بر روی خاک افکند و در خون خود غلطید. حتی بعضی نوشته‌اند که سنگ، سینه او را شکافت و از آن طرف بیرون آمد!
(ٱصۡبِرۡ عَلَىٰ مَا يَقُولُونَ وَٱذۡكُرۡ عَبۡدَنَا دَاوُۥدَ ذَا ٱلۡأَيۡدِۖ إِنَّهُۥٓ أَوَّابٌ) (در برابر آنچه مى گويند شكيبا باش، و به خاطر بياور بنده ما داود صاحب قدرت را، كه او بسيار توبه‌كننده بود.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه اید به معنای نیرو است و حضرت داوود (علیه‌السّلام) در تسبیح خدای تعالی مردی نیرومند بود و خدا را
تسبیح می‌کرد و کوه‌ها و مرغان هم با او هم‌صدا می‌شدند، و نیز مردی نیرومند در سلطنت و نیرومند در
علم، و نیرومند در
جنگ بود، و همان کسی است که جالوت را به قتل رسانید.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «ذا الایْد»، ص۲۳۳.
