ذئب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ذِئْب (به کسر ذال و سکون همزه) از
واژگان نهج البلاغه به معنای گرگ است و جمع آن
ذِئاب (به کسر ذال) می‌باشد.
ذِئْب به معنای گرگ است. علت اين تسميه آن است كه اگر آن‌را در طرفى طرد كنى در طرف ديگر حمله مى‌كند، بعضى علت آن را اضطراب در راه رفتن گفته‌اند.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در مقام
نصیحت به
خوارج فرمود:
«وَ الْزَمُوا السَّوَادَ الاَعْظَم فَإِنَّ يَدَ اللهِ مَعَ الْجَمَاعَةِ، وَ إِيَّاكُمْ وَالْفُرْقَةَ! فَإِنَّ الشَّاذَّ مِنَ النَّاسِ لِلشَّيْطَانِ، كَمَا أَنَّ الشَّاذَّةَ مِنَ الْغَنَمِ لِلذِّئْبِ.» يعنى «ملازم عامّه مردم باشيد چون دست خدا با جماعت است و از
تفرقه بپرهيزيد كه آدم تنها و كنار شونده از عامّه نصيب
شیطان است چنانكه
گوسفند تنها مانده نصيب گرگ خواهد بود.»
(شرح‌های خطبه:
)
جمع ذئب، ذِئاب است چنانكه در
خطبه ۱۰۷ ذكر شده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ذاب»، ج۱، ص۴۰۹.
