دیوان (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ديوان (به کسر دال و فتح واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای محل جمع كتاب‌ها و نامه‌ای كه در آن لشكريان، اهل عطا و مقررى نوشته شود، است.
• جمع آن به صورت دَواوين آمده است.
از این لفظ یک مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
ديوان:
به معنای محل جمع كتاب‌ها و نامه‌ای كه در آن لشكريان، اهل عطا و مقررى نوشته شود است.
جمع آن به صورت
دواوین آمده است.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره مردان الهى فرموده:
«وَ قَدْ نَشَرُوا دواوينَ أَعْمالِهِمْ وَ فَرَغُوا لِـمُحاسَبَةِ أَنْفُسِهِمْ وَ عَلَى كُلِّ صَغيرَة وَ كَبيرَة» «نامه‌هاى اعمال خويش را باز كرده (يعنى گناهان خويش به نظر آورده) و بر
محاسبه خويش مشغول شده و از چيز ديگرى فارغ شده‌اند.»
از این کلمه یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «دیوان»، ج۱، ص۴۰۵.
