دیمة (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ديمَة (به کسر دال و فتح میم) از
واژگان نهج البلاغه به معنای باران مداوم و آرام، بدون رعد و برق است. جمع آن
دِيَم و
ديوم است. لفظ
ديمَة فقط یک مورد در
نهج البلاغه آمده است.
ديمَة:
(به كسر اوّل) به معنای باران مداوم و آرام، بدون رعد و برق است. جمع آن
دِيَم و
ديوم است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در وصف
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) فرموده:
«حَتَّى بَعَثَ اللهُ مُحَمَّداً (صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم)... خَيْرَ الْبَرِيَّةِ طِفْلاً وَ أَنْجَبَهَا كَهْلاً أَطْهَرَ الْمُطَهَّرِينَ شِيمَةً وَ أَجْوَدَ الْمُسْتَمْطَرِينَ دِيمَةً» «تا خدا محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) را بر انگيخت در حالی كه بهترين مردم در طفوليت و نجيب‌ترين آن‌ها در بزرگى و پاكترين آن‌ها در رفتار و اخلاق و سخیترين باران خواسته شده‌ها در باران دادن.»
(شرح‌های خطبه:
) مستمطر به صيغه مفعول است.
حضرت در جایی دیگر می‌فرماید:
«وَ أَنْشَأَ السَّحَابَ الثِّقَالَ فَأَهْطَلَ دِيَمَهَا وَ عَدَّدَ قِسَمَهَا» «
خداوند ابر پر باران را به وجود آورد،
باران آن را پى در پى كرد، و قسمت‌هاى آن را (كه كدام به كدام محل بايد ببارد) شمارش فرمود.»
(شرح‌های خطبه:
) منظور از باران خير كثير و فيوضات آن حضرت مى‌باشد. «ديم» به صورت جمع آمده است.
این کلمه
دیمة فقط یک بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «دیمة»، ج۱، ص۴۰۵.
