دُنُوّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دُنوّ (به ضم دال و نون) از
واژگان نهج البلاغه به معنای نزدیک شدن است.
این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
• أَدْناء (به فتح همزه و سکون دال) به معنای نزديک كردن است.
• أَدْنى (به فتح همزه و سکون دال) به معنای نزديک‌تر است.
• متدانيات به معنای نزديک شونده‌ها است، كه در خطب مختلف آمده‌اند.
از این لفظ دو مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
دُنوّ:
به معنای به معنای نزدیک شدن است.
از مشتقات این کلمه ؛
أَدْناء به معنای نزديک كردن است.
أَدْنى به معنای نزديک‌تر است.
متدانيات به معنای نزديک شونده‌ها است.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
حضرت علی (علیه‌السلام) در وصف اهل
تقوی فرموده:
«بُعْدُهُ عَمَّنْ تَباعَدَ عَنْهُ زُهْدٌ وَ نَزاهَةٌ وَ دُنوُّهُ مِمَّنْ دَنا مِنَهُ لينٌ وَ رَحْمَةٌ» «كنار شدنش از كسی كه از او كنار شد
زهد و پاكى است و نزديک شدنش به آن‌كه به او نزديک شده نرمى و مهربانى است.»
درباره اجل و
مرگ فرموده:
«وَ كُلُّ مَعْدود مُنْقَض وَ كُلُّ مُتَوَقَّع آت وَ كُلُّ آت قَريبٌ دان» «هر شمرده شد ناقص شدنى است، و هر اميدوار شده آمدنى و هر آمدنى قريب و نزديک است.»
از این کلمه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «دنوّ»، ج۱، ص۳۹۶.
