دَسَّاها (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دَسَّاها: (وَقَدْ خابَ مَنْ دَسَّاهَا)«دَسَّاها» از مادّه
«دَسّ» در اصل به معنای داخل کردن چیزی توام با کراهت است،
چنان که
قرآن مجید درباره
عرب جاهلی و زنده به گور کردن دختران می‌فرماید:
اَمْ یَدُسُّهُ فِی التُّرابِ «آن را با کراهت و نفرت در خاک پنهان کند» و «دسیسه» به کارهای مخفیانه زیان‌بار گفته می‌شود.
(وَقَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا) (و آن كه نفس خويش را با
معصیت و
گناه آلوده ساخته، نوميد و محروم گشته است!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه دسى از ماده دس بوده است چيزى كه هست يكى از دو سين آن قلب به ياء شده، و به صورت دسى در آمده، كه ماضى باب تفعيلش دسى مى‌شود، و اين ماده به معناى آن است كه چيزى را پنهانى داخل در چيز ديگر كنيم، و مراد از اين كلمه در آيه مورد بحث به قرينه اينكه در مقابل
تزکیه ذكر شده، اين است كه انسان
نفس خود را به غير آن جهتى كه طبع نفس مقتضى آن است سوق دهد، و آن را بغير آن تربيتى كه مايه كمال نفس است تربيت و نمو دهد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «دَسَّاها»، ص۲۲۵.
