دخول (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دُخول (به ضم دال و خاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای داخل شدن و ضد خروج است و آن در زمان و مكان و اعمال به كار رود. از مشتقات آن در
نهج البلاغه،
إِدْخال (به کسر همزه و سکون دال) به معنای داخل كردن و
دَخيل (به فتح دال و کسر خاء) چيزی است كه به باطن داخل شده باشد.
دُخول به معنای داخل شدن و ضد خروج است و آن در زمان و مكان و اعمال به كار رود. ادخال به معنای داخل كردن و دخيل چيزی است كه به باطن داخل شده باشد.
معانى ديگرى نيز دارد كه در «نهج» نيامده است.
حضرت علی علیه السلام درباره
طاعت خدا فرموده:
«فَاجْعَلُوا طَاعَةَ اللهِ شِعَاراً دُونَ دِثَارِكُمْ وَدَخِيلاً دُونَ شِعَارِكُمْ وَلَطِيفاً بَيْنَ أَضْلاَعِكُمْ وَأَمِيراً فَوْقَ أُمُورِكُمْ» «طاعت خدا را شعار باطنى قرار بدهيد نه ظاهرى و داخل در جانتان قرار دهيد نه مانند لباس زيرين و فرو رفته در ميان استخوان‌هايتان و امير بالاى كارهایتان قرار بدهيد.»
شرح‌های خطبه: (
)
•
قرشی بنایی، سید علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «دخول»، ج۱، ص۳۷۹.
