خیار به لحاظ محدودیت و عدم محدودیت زمانی به خیار زمانی و غیر زمانی تقسیم میشود. خیار زمانی یا از سوی شارع محدود به زمانی خاص است، مانند خیار حیوان و یا از سوی دو طرف معامله، مانند خیار شرط. مقابل آن خیار غیر زمانی است که محدود به زمانی خاص نیست، مانند خیار غبن، خیار عیب و خیار رؤیت.
از قواعد مشهور فقهی، قاعده تلف در زمان خیار است؛ بدین معنا که چنانچه کالا یا بهای آن در زمانخیارتلف شود، از جیب کسی رفته که خیار ندارد. برخی گفته اند: ظاهر گفتار فقها (تلف در زمان خیار) خیار زمانی است. در نتیجه، قاعده شامل خیار غیر زمانی نمیشود.
