خِطَّه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خِطَّه (به کسر خاء و فتح طاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای زمین که
انسان برای خود مخطوط و محدود می‌کند است.
خِطّه به معنای زمینی که انسان برای خود مخطوط و محدود می‌کند.
مَخَطّ (به فتح میم و خاء) به معنای محل خط کشیده شده است.
خِطّه زمین که انسان برای خود مخطوط و محدود می‌کند چنانکه در قباله شریح آمده:
«وَخِطَّةِ الْهَالِكِينَ» (و در كوچه هالكان)
(شرح‌های نامه:
)
مَخَطّ: محل خط کشیده شده است.
«فَكَأَنَّ كُلَّ امْرِىء مِنْكُمْ قَدْ بَلَغَ مِنَ الاَْرْضِ مَنْزِلَ وَحْدَتِهِ، وَمَخَطَّ حُفْرَتِهِ» (گويى هر كدام از شما هم اكنون به سر منزل تنهايى و گودال گور خويش وارد شده‌ايد.)
(شرح‌های خطبه:
)
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «خطه»، ج۱، ص۳۵۰.
