خُشُوع (به ضم خاء و شین) از واژگان نهج البلاغه اصل آن به معنی نرمی و آسانی است، منظور از آن تذلّل و تواضع است و با سکوت و آرامی و اطاعت و سر به زیر‌انداختن قابل جمع می‌باشد. این واژه شانزده بار در نهج البلاغه آمده است.
اصل آن به معنی نرمی و آسانی است، منظور از آن تذلّل و تواضع است و با سکوت و آرامی و اطاعت و سربزیر‌انداختن قابل جمع می‌باشد، در قرآن کریم در تواضع قلبی و ظاهری هر دو به کار رفته است.
در بدن امام علی (علیه‌السلام) لباسی بود کهنه و وصله‌دار، گفتند چرا چنین لباس پوشیده‌ای فرموده: «يَخْشَعُ لَهُ الْقَلْبُ، وَتَذِلُّ بِهِ النَّفْسُ، وَيَقْتَدِي بِهِ الْمُؤْمِنُونَ....»
