خَیْشُوم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خَيْشُوم (به فتح خاء و سکون یاء و ضم شین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای آخر بینی که میان دو ابروست. این واژه دو مورد در
نهج البلاغه آمده است.
خَيْشُوم به معنای آخر بینی که میان دو ابروست آمده است. «الخیشوم: اقصی الانف» جمع آن خَیاشیم (به فتح خاء و یاء) است.
«خَیاشیم الجبال»
قله‌های کوه‌هاست.
امام علی (علیه‌السلام) در رابطه با محبت خودش فرموده:
«لَوْ ضَرَبْتُ خَيْشُومَ الْمُؤْمِنِ بِسَيْفِي هذَا عَلَى أَنْ يُبْغِضَنِي مَاأَبْغَضَنِي، وَلَوْ صَبَبْتُ الدُّنْيَا بِجَمَّاتِهَا عَلَى الْمُنَافِقِ عَلَى أَنْ يُحِبَّنِي مَا أَحَبَّنِي» «اگر با این شمشیرم از بیخ بینی
مؤمن بزنم که مرا دشمن دارد،
دشمن نمی‌دارد و اگر همه جلیل و حقر دنیا را در مقابل
منافق بریزم و در اختیار او بگذارم که مرا دوست دارد، دوست نخواهد داشت زیرا که...»
(شرح‌های حکمت:
)
در رابطه با فرو رفتن کوه‌ها در پوسته زمین فرموده:
«وَتَغَلْغُلِهَا مُتَسَرِّبَةً في جَوْبَاتِ خَيَاشِيمِهَا» «و فرو رفتن شدید آنها در حفره‌های قله‌های زمین.»
(شرح‌های خطبه:
)
«خیاشیم» شاید به معنی قله‌ها یا بینی‌ها (شکاف‌ها) باشد. رجوع شود به
واژه خیشوم دو مورد در نهج آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «خیشوم»، ج۱، ص۳۴۱-۳۴۲.
