• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

خرگرد

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



خَرْگِرد (خَرْجِرد)، شهری قدیم در نزدیکی بوشنج هرات که امروزه مرکز دهستان میان‌خواف از بخش مرکزی شهرستان خواف استان خراسان رضوی است.



خرگرد در ارتفاع ۹۴۵ متری، در چهار کیلومتری جنوب شهر خواف، در دشت واقع و دارای هوای معتدل خشک است. کوه شکسته کلاته، در شمال‌غربی خرگرد واقع و رودخانه فصلی خواجه‌یار از مغرب آبادی روان است.
[۱] فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران، ج۵۵، ص۳۷.
[۲] بقراط نادری، «آس بادهای خواف»، ج۱، ص۷۷.



از محصولات عمده آن، گندم، جو، زیره، پنبه، چغندرقند، زردآلو، انار، آلو، سیب و انجیر است.
[۳] رزم‌آرا، ج۹، ص۱۴۶.
[۴] فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران، ج۵۵، ص۳۷.
دامداری و قالیچه‌بافی با طرح بلوچی و نقشهای گل‌سفید و گل کشمیری در آن‌جا رواج دارد.
[۵] فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران، ج۵۵، ص۳۷.
اهالی آن شیعه و سنّی‌اند و به فارسی تکلم می‌کنند.
[۶] فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران، ج۵۵، ص۳۷.
این آبادی از طریق راه اصلی خواف ـ تربت‌حیدریه به مشهد (در شمال) و از طریق راه اصلی قائن، به بیرجند (در جنوب) می‌پیوندد.
[۷] اطلس راههای ایران، تهران: گیتاشناسی، ج۱، ص۳۵.

خرگرد دارای سیزده واحد آسیای بادی است. وجود بادهای ۱۲۰ روزه در این منطقه سبب ساخت آسیابهای بادی شده و این منطقه را به مرکز خرید و فروش و حمل‌ونقل گندم و غلات تبدیل کرده است.
[۸] بقراط نادری، «آس بادهای خواف»، ج۱، ص۷۷.
[۹] سعید پشم‌چی، «آسیابهای بادی خواف و نشتیفان (استان خراسان) بیانگر تیزهوشی ایرانیان باستان»، ج۱، ص۳۸ـ۳۹.



«خر» به معنای خورشید است و این نواحی را مکان طلوع خورشید دانسته‌اند. برخی خرگرد را مخفف خردگرد یا خردمندگرد دانسته‌اند به معنای مکانی که خردمندان و دانشمندان در آن گرد می‌آمدند.
[۱۱] ابراهیم زنگنه قاسم‌آبادی، تاریخ و رجال شرق خراسان، ج۱، ص۲۰۰ـ۲۰۲، ج ۱، مشهد ۱۳۷۰ش.

ظاهرآ اولین‌بار اصطخری در قرن چهارم از آن یاد کرده است و آن‌جا را یکی از سه شهر ناحیه بوشنج ذکر کرده است.
[۱۴] اصطخری، ترجمه فارسی، ج۱، ص۲۱۱ـ۲۱۲.
[۱۷] مقدسی، ج۱، ص۵۰.
[۱۸] مقدسی، ج۱، ص۲۹۸.
[۱۹] مقدسی، ج۱، ص۳۰۸.
در اوایل قرن هفتم یاقوت حموی و نیز در اوایل قرن هشتم ابوالفداء
[۲۱] اسماعیل‌بن علی ابوالفداء، کتاب تقویم‌البلدان، ج۱، ص۴۵۲ـ۴۵۳.
آن را شهری نزدیک بوشنج هرات ذکر کرده‌اند. در قرن هشتم حافظ‌ ابرو
[۲۲] عبداللّه‌بن لطف‌اللّه حافظ‌ ابرو، تاریخ حافظ ابرو، ج۲، ص۳۷.
خرگرد را از قرای مشهور خواف شمرده است.


از آثار تاریخی آنجاست: قلعه گبرها (یا کافر قلعه)، بقایای حصار و خندق در مغرب خرگرد، مدرسه غیاثیه شاهرخ، واقع در مشرق آبادی متعلق به ۸۴۸
[۲۳] رزم‌آرا.
[۲۴] فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران، ج۵۵، ص۳۷.
[۲۵] رجبعلی لباف‌خانیکی، سیمای میراث فرهنگی خراسان، ج۱، ص۵۳.
[۲۶] ابراهیم زنگنه قاسم‌آبادی، تاریخ و رجال شرق خراسان، ج۱،ص۱۹۳
[۲۷] ابراهیم زنگنه قاسم‌آبادی، تاریخ و رجال شرق خراسان، ج۱، ص۱۹۶ـ۱۹۷.
[۲۸] ابراهیم زنگنه قاسم‌آبادی، تاریخ و رجال شرق خراسان، ج۱، ص۲۰۷.
غیاثیه خرگرد، مدرسه)؛ و مدرسه ویران‌شده نظامیه که تنها می‌توان صحن و ایوان آن را که در انتهای آن محراب قرار گرفته است، بازشناخت
[۲۹] آندره گدار، «خراسان» در آثار ایران، ج۱، ص۲۴۲.
نظامیه، مدارس).


(۱) ابن‌حوقل.
(۲) اسماعیل‌بن علی ابوالفداء، کتاب تقویم‌البلدان، چاپ رنو و دسلان، پاریس ۱۸۴۰.
(۳) اصطخری.
(۴) اصطخری، ترجمه فارسی.
(۵) اطلس راههای ایران، تهران: گیتاشناسی، ۱۳۸۵ش.
(۶) سعید پشم‌چی، «آسیابهای بادی خواف و نشتیفان (استان خراسان) بیانگر تیزهوشی ایرانیان باستان»، شکار و دوستداران طبیعت، ش ۸۲ (مهر و آبان ۱۳۸۳).
(۷) عبداللّه‌بن لطف‌اللّه حافظ‌ ابرو، تاریخ حافظ ابرو، ج ۲، چاپ کراولسکی، ویسبادن ۱۹۸۲.
(۸) رزم‌آرا.
(۹) ابراهیم زنگنه قاسم‌آبادی، تاریخ و رجال شرق خراسان، ج ۱، مشهد ۱۳۷۰ش.
(۱۰) فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران، ج :۵۵ تایباد، تهران: اداره جغرافیائی ارتش، ۱۳۶۳ش.
(۱۱) آندره گدار، «خراسان»، در آثار ایران، اثر آندره گدار و دیگران، ترجمه ابوالحسن سروقدمقدم، ج ۲، مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی، ۱۳۶۶ش.
(۱۲) رجبعلی لباف‌خانیکی، سیمای میراث فرهنگی خراسان، تهران ۱۳۷۸ش.
(۱۳) مسعودی، التنبیه.
(۱۴) مقدسی.
(۱۵) بقراط نادری، «آس بادهای خواف»، هنر و مردم، ش ۱۷۷ـ۱۷۸ (تیر و مرداد ۱۳۵۶).
(۱۶) یاقوت‌حموی.


۱. فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران، ج۵۵، ص۳۷.
۲. بقراط نادری، «آس بادهای خواف»، ج۱، ص۷۷.
۳. رزم‌آرا، ج۹، ص۱۴۶.
۴. فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران، ج۵۵، ص۳۷.
۵. فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران، ج۵۵، ص۳۷.
۶. فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران، ج۵۵، ص۳۷.
۷. اطلس راههای ایران، تهران: گیتاشناسی، ج۱، ص۳۵.
۸. بقراط نادری، «آس بادهای خواف»، ج۱، ص۷۷.
۹. سعید پشم‌چی، «آسیابهای بادی خواف و نشتیفان (استان خراسان) بیانگر تیزهوشی ایرانیان باستان»، ج۱، ص۳۸ـ۳۹.
۱۰. مسعودی، التنبیه، ج۱، ص۳۱.    
۱۱. ابراهیم زنگنه قاسم‌آبادی، تاریخ و رجال شرق خراسان، ج۱، ص۲۰۰ـ۲۰۲، ج ۱، مشهد ۱۳۷۰ش.
۱۲. اصطخری، المسالک والممالک، ص ۲۶۷ ۲۶۸.    
۱۳. اصطخری، المسالک والممالک، ص ۲۸۵.    
۱۴. اصطخری، ترجمه فارسی، ج۱، ص۲۱۱ـ۲۱۲.
۱۵. ابن‌حوقل، صوره الارض، ج۱، ص۴۵۷.    
۱۶. ابن‌حوقل، صوره الارض، ج۱، ص۴۴۰.    
۱۷. مقدسی، ج۱، ص۵۰.
۱۸. مقدسی، ج۱، ص۲۹۸.
۱۹. مقدسی، ج۱، ص۳۰۸.
۲۰. معجم البلدان، یاقوت حموی،ج۲، ص۳۵۷.    
۲۱. اسماعیل‌بن علی ابوالفداء، کتاب تقویم‌البلدان، ج۱، ص۴۵۲ـ۴۵۳.
۲۲. عبداللّه‌بن لطف‌اللّه حافظ‌ ابرو، تاریخ حافظ ابرو، ج۲، ص۳۷.
۲۳. رزم‌آرا.
۲۴. فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران، ج۵۵، ص۳۷.
۲۵. رجبعلی لباف‌خانیکی، سیمای میراث فرهنگی خراسان، ج۱، ص۵۳.
۲۶. ابراهیم زنگنه قاسم‌آبادی، تاریخ و رجال شرق خراسان، ج۱،ص۱۹۳
۲۷. ابراهیم زنگنه قاسم‌آبادی، تاریخ و رجال شرق خراسان، ج۱، ص۱۹۶ـ۱۹۷.
۲۸. ابراهیم زنگنه قاسم‌آبادی، تاریخ و رجال شرق خراسان، ج۱، ص۲۰۷.
۲۹. آندره گدار، «خراسان» در آثار ایران، ج۱، ص۲۴۲.



دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «خرجرد»، شماره۷۰۰۰.    

رده‌های این صفحه : مقالات دانشنامه جهان اسلام




جعبه ابزار