حیوان (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حیوان: (لَهِیَ الْحَیَوانُ)«حیوان» (بر وزن ضربان) به اعتقاد جمعی از مفسران و ارباب لغت، به معنای حیات است
(معنای مصدری دارد). این کلمه در اصل از «حی» گرفته شده و «حییان» بوده که یاء دوم تبدیل به «واو» گشته و «حیوان» شده است.
(وَمَا هَذِهِ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا لَهْوٌ وَلَعِبٌ وَإِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوَانُ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ) (اين زندگى
دنیا چيزى جز سرگرمى و
بازی نيست؛ و فقط سراى
آخرت، سراى زندگى واقعى است، اگر مى‌دانستند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: در این آیه شریفه به طوری که ملاحظه می‌فرمایید زندگی دنیا را منحصر در
لهو و
لعب کرده، و با کلمه هذه- این زندگی دنیا آن را تحقیر نمود، و زندگی آخرت را منحصر در حیوان یعنی زندگی واقعی کرده، و این انحصار را با ادوات تاکیدی چون حرف ان و حرف لام و ضمیر فصل هی، و آوردن مطلب را با
جمله اسمیه، تاکید نموده است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «حیوان»، ص۱۹۸.
